UNICEF telah memberi amaran bahawa 23 juta orang, 1 ⁄2 daripada keseluruhan penduduk, memerlukan bantuan.
Wakil khas Pertubuhan Bangsa-Bangsa Bersatu untuk Afghanistan memberi amaran bahawa negara itu “di atas bencana kemanusiaan,” dengan 22% penduduk sudah hampir kebuluran dan 36% lagi menghadapi ketidakamanan makanan akut terutamanya kerana orang ramai tidak boleh ot membeli makanan.
Harga barangan dan perkhidmatan penting yang melonjak naik dengan penguncupan ke atas aliran dana ke negara ini memburukkan cabaran yang dihadapi oleh rakyat Afghanistan. Pengiriman asing, yang menyumbang kepada 4% daripada KDNK Afghanistan, sedang ditahan.
Kemusnahan musim sejuk dalam konteks ini melabuhkan senario yang memecahkan untuk berjuta-juta dan mungkin mencetuskan gelombang penghijrahan besar-besaran pelarian.
Pemimpin di dunia Islam tidak sepatutnya menjadi parti kepada peninggalan dan hukuman kolektif rakyat Afghanistan oleh sistem antarabangsa yang telah menggagalkan mereka sebelum ini dan menggagalkannya lagi.
Pemindahan wang yang diperlukan untuk membayar makanan dan keperluan serta untuk menyokong kerja bantuan pekerja, doktor, jururawat, penjawat awam perlu dimudahkan untuk menolak sebanyak mungkin krisis kemanusiaan ini.
Saya komited menyokong penyelesaian politik yang adil dan adil yang membolehkan rakyat Afghanistan pergi dengan aman dan membina semula masyarakat mereka dengan cara yang mampu maruah kepada semua lelaki dan wanita. Sehingga akhirnya, rakyat Afghanistan berhak menerima belas kasihan dan bantuan kita.
Ia menyandang masyarakat antarabangsa untuk terlibat dengan semua kumpulan dan parti di Afghanistan termasuk Taliban. Ia juga menjadi penyandang kepada kumpulan di Afghanistan yang ingin mengambil bahagian dalam masa depan negara untuk menunjukkan komitmen teguh kepada keadilan, bangunan keamanan, dan kerjasama yang selaras dengan standard hak asasi manusia dan maruah yang ada masuk dalam tradisi Islam, dicontohi oleh kehidupan dan ajaran Nabi Muhammad dan digariskan secara ketara dalam Piagam Madinah.
Dalam pembinaan semula Afghanistan tiada tempat untuk keganasan, intimidasi dan diskriminasi. Legitimasi kerajaan Afghanistan dan legitimasi kumpulan politik yang menyertai kerajaan mestilah daripada persetujuan yang ditadbir melalui pelbagai bentuk penyertaan demokrasi dan masyarakat awam. Ini termasuk memelihara dan melindungi peranan yang dimainkan oleh wanita dan minoriti dalam proses itu hari ini dan pada masa hadapan.
Legitimasi tidak boleh diserahkan melalui pelakon luar yang mungkin melabuhkan motif ulterior dan terputus daripada harapan dan aspirasi rakyat Afghanistan.
Kita juga tidak sepatutnya mempersalahkan sebarang mitos bahawa rakyat Afghanistan sendiri untuk dipersalahkan atas predikasi yang mereka hadapi.
Ini adalah trend yang mengganggu yang muncul di kalangan kuasa penduduk yang gagal – untuk melabelkan Afghanistan sebagai ‘punca hilang’ atau negara yang dimusnahkan oleh kitaran keganasannya sendiri yang tidak berkesudahan. Untuk menerima pandangan ini ialah menafikan peluang kepada orang yang tidak pernah diberi peluang. Untuk menyerahkan mereka ke tempat mereka ialah penahanan penjajah yang telah membangkitkan sejarah ketidakstabilan dan peperangan Afghanistan.
Tambahan lagi, pengawasan kasar ini mendalam sentimen anti-Asia dan Islamofobik yang lebih mendalam yang perlu dikenal pasti dan ditentang.
Negara jarang dibina di bawah pendudukan dan sering dimusnahkan. Daripada ini, Afghanistan adalah contoh terbaik. Dalam setiap contoh di mana kuasa asing menceroboh dan menduduki tanah bertentangan dengan kehendak penduduk aslinya dan menggunakan kuasa ketenteraan paksaan, hasilnya ialah kematian, kemusnahan, perasingan, keganasan dan kekeliruan.
Campur tangan luar di bahagian Amerika Syarikat, United Kingdom, NATO serta beberapa negara Islam telah menyebabkan kemusnahan negara itu – dan bukan apa-apa yang rakyat Afghanistan pernah inginkan untuk diri mereka sendiri.
Dunia menghadapi banyak cabaran yang tidak dapat dimasukkan pada abad yang akan datang. Afghanistan yang menyumbang kepada ketidakstabilan serantau dan ketidakamanan global menghalang usaha kolektif kami untuk menghadapi cabaran yang akan datang.
Kita mesti mencari jalan untuk bekerjasama untuk mewujudkan ketenangan yang berpanjangan.